មានសត្វរំពេរជាមិត្ត
អស់រយៈពេល១២ឆ្នាំហើយ ដែលសត្វរំពេរមួយក្បាល ឈ្មោះឆឺពី(Chirpy) បានមកលេងបុរសម្នាក់ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ បន្ទាប់ពីបុរសនោះបានជួយព្យាបាលជើងរបស់វា ដែលបានបាក់។ កាលនោះ លោកចន(John) បានប្រើនំរបស់ឆ្កែ ដើម្បីទាក់ទាញឆឺពី ឲ្យចូលមកក្បែរគាត់ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានព្យាបាលវា ឲ្យមានសុខភាពល្អឡើងវិញ។ ឆឺពីរស់នៅ តែក្នុងតំបន់ឆ្នេរអ៊ីនស្តូ នៅខេត្តដេវ៉ុន ប្រទេសអស់គ្លេសប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែ នៅចន្លោះខែកញ្ញា និងខែមីនា វា និងលោកចនមិនពិបាករកគ្នាឡើយ ដោយវាហើរតម្រង់ទៅរកគាត់តែម្តង ពេលណាគាត់មកដល់ឆ្នេរ នៅថ្ងៃនីមួយៗ តែវាមិនដែលហើរទៅរកអ្នកផ្សេងឡើយ។ នេះពិតជាទំនាក់ទំនងដែលមិនធម្មតា។
ចំណងទាក់ទងរវាងលោកចន និងឆឺពី បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីទំនាក់ទំនងមិនធម្មតាមួយទៀត រវាងបុរសម្នាក់ និងសត្វបក្សីមួយប្រភេទ។ ពេលលោកអេលីយ៉ា ដែលជាហោរារបស់ព្រះ បានទទួលបង្គាប់របស់ព្រះ ឲ្យចូលទៅក្នុងវាលរហោស្ថាន ដើម្បី “លាក់ខ្លួនក្នុងជ្រោះកេរីត” ក្នុងអំឡុងពេលដែលមានគ្រោះរាំងស្ងួត។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រាប់គាត់ឲ្យផឹកទឹកជ្រោះ ហើយព្រះអង្គក៏បានចាត់សត្វក្អែកឲ្យពាំអាហារមកឲ្យគាត់(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៧:៣-៤)។ ទោះគាត់ស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈ និងបរិយាកាសពិបាកយ៉ាងណាក្តី ព្រះជាម្ចាស់មិនឲ្យគាត់ខ្វះអាហារ និងទឹកបរិភោគឡើយ។ សត្វក្អែកមិនសមជាអ្នកផ្គត់ផ្គង់អាហារដល់មនុស្សឡើយ ព្រោះតាមធម្មតា វារកចំណីដែលមិនល្អសម្រាប់តែខ្លួនវាប៉ុណ្ណោះ តែពួកវាបាននាំអាហារដ៏សមរម្យ ឲ្យលោកអេលីយ៉ាបរិភោគ។
យើងប្រហែលជាមិនភ្ញាក់ផ្អើលទេ ពេលដែលបានដឹងថា បុរសម្នាក់បានជួយសត្វបក្សីមួយក្បាល ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងដឹងថា សត្វក្អែកតែងពាំនំបុ័ង…
អ្នកដែលរស់នៅជិតខាងយើង
ក្នុងតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ ក៏ដូចជាតំបន់ជាច្រើនទៀត គេប្រើប្រាស់វិបសាយមួយ ដើម្បីជួយយើងតភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងភ្លាមៗ ជាមួយអ្នកជិតខាង។ សមាជិកនៃសហគមន៍របស់ខ្ញុំ ក៏បានប្រើវែបសាយនោះ ដើម្បីដាស់តឿនគ្នាទៅវិញទៅមក អំពីសត្វតោភ្នំមួយក្បាល ដែលគេបានប្រទះឃើញ និងអំពីវិធីសាស្រ្តជំលាសចេញពីភ្លើងឆេះព្រៃ ក៏ដូចជាជួយមើលកូនឲ្យគ្នា ទៅវិញទៅមក តាមដែលចាំបាច់។ គេបានក៏ប្រើវា ដើម្បីស្វែងរកសត្វចិញ្ចឹមដែលបានរត់ចោលផ្ទះផងដែរ។ នៅក្នុងការប្រើប្រាស់អំណាចរបស់អ៊ីនធើណិតយ៉ាងដូចនេះ អ្នកដែលរស់នៅជិតខាងគ្នា ក៏បានមានការតភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងសារឡើងវិញ តាមរបៀបថ្មីមួយ ដែលជាញឹកញាប់ ទំនាក់ទំនងប្រភេទនេះច្រើនតែបាត់បង់ ក្នុងសង្គមមនុស្សសព្វថ្ងៃ ដោយសារមនុស្សចូលចិត្តធ្វើអ្វីៗលឿនជាងមុន។
ការភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកជិតខាង ក៏មានសារៈសំខាន់ នៅសម័យស្តេចសាឡូម៉ូនផងដែរ។ ទំនាក់ទំនងក្នុងគ្រួសារពិតជាសំខាន់ណាស់ ហើយអាចជាប្រភពនៃជំនួយដ៏ធំ ប៉ុន្តែ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានមានបន្ទូលថា តួនាទីរបស់មិត្តភក្តិក៏សំខាន់ណាស់ដែរ ជាពិសេសនៅពេលដែលមានគ្រោះមហន្តរាយ(សុភាសិត ២៧:១០)។ សមាជិកគ្រួសារប្រហែលជាមានការយកចិត្តទុកដាក់ខ្ពស់ ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយក៏ចង់ជួយគ្នា ពេលដែលមានគ្រោះមហន្តរាយផងដែរ។ ប៉ុន្តែ បើសិនជាពួកគេនៅឆ្ងាយពីយើង នោះពួកគេមិនអាចមកជួយយើងភ្លាមៗបានទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកជិតខាង ដែលកំពុងតែរស់នៅក្បែរយើង ទំនងជាអាចដឹងអំពីបញ្ហារបស់យើងលឿនជាង ហើយក៏ប្រហែលជាអាចជួយយើងបានឆាប់រហ័សជាងផងដែរ។
ដោយសារបច្ចេកវិទ្យាបានជួយឲ្យយើងកាន់តែមានភាពងាយស្រួល នៅក្នុងការបន្តទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ នៅជុំវិញពិភពលោក នោះយើងងាយនឹងមើលរំលងមនុស្សដែលរស់នៅជិតខាងយើង។ ឱព្រះយេស៊ូវ សូមជួយយើងខ្ញុំឲ្យចំណាយពេលទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្ស ដែលព្រះអង្គបានដាក់នៅជុំវិញយើងខ្ញុំ! —KIRSTEN HOLMBER
ល្អសម្រាប់អ្នក
គេបានប៉ាន់ប្រមាណថា មនុស្សនៅទូទំាងពិភពលោក បានចំណាយលុយប្រហែល ៩៨.២ពាន់លានដុល្លា ទៅលើស្ករសូកូឡា នៅក្នុងឆ្នាំ២០១៦។ តួរលេខនេះ គឺពិតជាគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ តែវាមិនមែនជារឿងចម្លែកទេ។ និយាយរួម ស្ករសូកូឡាមានរស់ជាតិឆ្ងាញ់ ហើយយើងចូលចិត្តញាំវា។ ដូចនេះ ពិភពលោកក៏បានអរសប្បាយទាំងអស់គ្នា ពេលដែលគេបានរកឃើញថា អាហារដ៏ផ្អែមឆ្ងាញ់នេះ ក៏មានអត្ថប្រយោជន៍ចំពោះសុខភាពផងដែរ។ ស្ករសូកូឡាផ្ទុកទៅដោយសារធាតុផ្លេវិនណយ ដែលជួលការពាររាងកាយ ប្រឆាំងនឹងភាពចាស់ជរា និងជម្ងឺបេះដូង។ ដូចនេះ វាប្រៀបបាននឹងថ្នាំមួយ ដែលមនុស្សនិយមចូលចិត្តលើសឱសថដទៃទៀត(ក្នុងកំរិតសមរម្យ)។
ស្តេចសាឡូម៉ូនបានលើកឡើងថា ប្រាជ្ញា ក៏ “មានរស់ជាតិផ្អែម”ផងដែរ គឺសក្តិសមនឹងឲ្យយើងស្វែងរកឲ្យបានគ្រប់គ្នា។ ទ្រង់បានបង្រៀនបុត្រាទ្រង់ ឲ្យសោយទឹកឃ្មុំ “ព្រោះវាឆ្ងាញ់”(សុភាសិត ២៤:១៣) ហើយទ្រង់ក៏បានប្រៀបប្រដូចរស់ជាតិផ្អែមរបស់វា ទៅនឹងប្រាជ្ញា។ អ្នកដែលបានទទួលប្រាជ្ញារបស់ព្រះ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ បានដឹងថា ប្រាជ្ញាមកពីព្រះអង្គ មិនគ្រាន់តែមានរស់ជាតិផ្អែម សម្រាប់វិញ្ញាណមនុស្សប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងមានប្រយោជន៍ សម្រាប់ការបង្រៀន និងបណ្តុះបណ្តាល ដោយបំពាក់យើង នូវសមត្ថភាព ដើម្បី “ធ្វើការល្អគ្រប់យ៉ាង” ក្នុងជីវិតរបស់យើង(២ធីម៉ូថេ ៣:១៦-១៧)។
ប្រាជ្ញាអនុញ្ញាតឲ្យយើងធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ឆ្លាតវ័យ ហើយយល់អំពីពិភព ដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើង ហើយក៏សក្តិសមនឹងឲ្យយើងស្វែងរកឲ្យបាន ហើយចែករំលែកជាមួយអ្នកដែលយើងស្រឡាញ់ គឺដូចដែលស្តេចសាឡូម៉ូនប្រាថ្នាចង់ចែករំលែកជាមួយបុត្រាទ្រង់ យ៉ាងដូច្នោះដែរ។ យើងក៏អាចមានអំណរ នៅក្នុងការទទួលប្រាជ្ញារបស់ព្រះ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរផងដែរ។…
បំណុលដែលត្រូវបានលុបចោល
កាលពីឆ្នាំ២០០៩ សាលាក្រុងឡូស អ៊ែនជែលេស បានឈប់តម្រូវឲ្យក្រុមគ្រួសារទាំងឡាយបង់ប្រាក់ សម្រាប់រយៈពេលនៃការជាប់ឃុំខ្លួនរបស់កូនៗរបស់ពួកគេ។ ទោះការបង់ប្រាក់ថ្មីៗ មិនត្រូវបានគេតម្រូវឲ្យធ្វើក៏ដោយ អ្នកដែលជំពាក់ប្រាក់រដ្ឋ មុនពេលគេចាប់ផ្តើមអនុវត្តច្បាប់ថ្មីនេះ នៅតែត្រូវសងបំណុលឲ្យអស់។ បន្ទាប់មក នៅឆ្នាំ២០១៨ សាលាក្រុងក៏បានសម្រេចលប់បំណុលទាំងអស់ ដែលគេបានជំពាក់ សម្រាប់រយៈពេលនៃការឃុំខ្លួនកូនៗរបស់ពួកគេ។
សម្រាប់ក្រុមគ្រួសារខ្លះ ការលុបបំណុលបានជួយសម្រាលបន្ទុកជាច្រើន នៅក្នុងការរស់នៅដ៏ពិបាក ដោយមិនចាំបាច់ត្រូវគេរឹបអូសទ្រព្យសម្បត្តិ ឬកាត់ប្រាក់ខែទៀត បានសេចក្តីថា ពួកគេអាចមានអាហារបរិភោគច្រើនជាងមុន។ ដោយសារតែមានទុក្ខលំបាកយ៉ាងដូចនេះហើយ បានជាព្រះអម្ចាស់បង្គាប់ឲ្យសាសន៍អ៊ីសា្រអែលលុបបំណុល រៀងរាល់៧ឆ្នាំ(ចោទិយកថា ១៥:២)។ ទ្រង់មិនសព្វព្រះទ័យឲ្យនរណាម្នាក់ រងទុក្ខជារៀងរហូត ដោយសារការជំពាក់បំណុលនោះឡើយ។
ដោយសារក្រឹត្យវិន័យបានហាមឃាត់ពួកអ៊ីស្រាអែលមិនឲ្យយកការប្រាក់ ពីជនរួមជាតិរបស់ខ្លួន(និក្ខមនំ ២២:២៥) នោះពួកគេត្រូវឲ្យអ្នកជិតខាងខ្លួនខ្ចីលុយ មិនមែនដើម្បីរកប្រាក់ចំណេញនោះទេ តែដើម្បីជួយអ្នកដែលកំពុងជួបការលំបាក ប្រហែលដោយសារការប្រមូលផលមិនបានល្អជាដើម។ ពួកគេត្រូវលប់បំណុលចោល រៀងរាល់៧ឆ្នាំ។ ជាលទ្ធផល ភាពក្រីក្រក៏បានថយចុះ ក្នុងចំណោមពួកបណ្តាជន(ចោទិយកថា ១៥:៤)។
សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវមិនស្ថិតនៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យនេះទេ។ តែជួនកាល ព្រះទ្រង់អាចធ្វើការក្នុងចិត្តយើង ឲ្យលុបបំណុលដែលគេជំពាក់យើង ឬអត់ឱនទោសឲ្យគេ ដើម្បីឲ្យអ្នកដែលកំពុងជួបទុក្ខលំបាក អាចមានការចាប់ផ្តើមជាថ្មី ក្នុងនាមជាសមាជិកដ៏មានប្រយោជន៍របស់សង្គម។ ពេលណាយើងបង្ហាញសេចក្តីមេត្តា និងសប្បុរសធម៌យ៉ាងដូចនេះ ដល់អ្នកដទៃ គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែលើកដំកើងចរិកលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយផ្តល់ក្តីសង្ឃឹមដល់អ្នកដទៃ។—KIRSTEN HOLMBERG
តម្រង់ទៅរករង្វាន់
ខ្សែភាពយន្តរឿងហ្វូរេស ហ្កាំ ជាខ្សែភាពយន្តដ៏ល្បីល្បាញនៅឆ្នាំ១៩៩៤។ ក្នុងរឿងនេះ ហ្វូរេស គឺជាតួអង្គដែលមានភាពល្បីឈ្មោះ ដោយសារគាត់ពូកែរត់។ ពីដំបូងគាត់គ្រាន់តែរត់ត្រឹកៗទៅឲ្យដល់ចុងផ្លូវម្ខាងទៀត ដើម្បីហាត់ប្រាណ។ តែក្រោយមកគាត់ចេះតែបន្តការរត់ជាច្រើនវគ្គ អស់រយៈពេល៣ឆ្នាំ ២ខែ ១៤ថ្ងៃ ១៦ម៉ោង។ រៀងរាល់ពេលគាត់បានទៅដល់គោលដៅនីមួយៗ គាត់តែងតែកំណត់គោលដៅបន្ទាប់ទៀត ហើយបន្តរត់ តាមផ្លូវក្រងិកក្រងុក ទៅដល់ចុងម្ខាងទៀតនៃទឹកដីសហរដ្ឋអាមេរិក រហូតដល់ថ្ងៃមួយ ពេលដែលគាត់មិនមានអារម្មណ៍ថា ចង់រត់ទៀត។ ការរត់នេះបានចាប់ផ្តើមតាំងពីដំបូង គឺដោយសារគាត់មានអារម្មណ៍ថា ចង់រត់។ លោកហ្វូរេសក៏បាននិយាយថា “នៅថ្ងៃនោះ ខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តរត់ ដោយគ្មានមូលហេតុច្បាស់លាស់”។
សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនអ្នកអានសំបុត្ររបស់គាត់ ឲ្យយកតម្រាប់តាមគាត់ ហើយ “រត់ប្រណាំងតាមបែបដែលបានរង្វាន់”(១កូរិនថូស ៩:២៤) គឺខុសពីលោកហ្វូរេស ដែលបានរត់ ដោយគ្មានមូលហេតុដ៏ជាក់លាក់ណាមួយ។ ការរត់ប្រណាំងខាងវិញ្ញាណ គឺសំដៅទៅលើរបៀបនៃការរស់នៅរបស់យើង ដែលប្រហែលជាត្រូវបដិសេធការសប្បាយមួយចំនួន ក្នុងជីវិតយើង គឺមិនខុសពីកីឡាកររត់ប្រណាំងដែលមានការលត់ដំនោះឡើយ។ ការហ៊ានលះបង់សិទ្ធិ ដែលយើងមាន នៅក្នុងការជ្រើសរើសយកការសប្បាយ អាចជួយឲ្យយើងឈោងចាប់អ្នកដទៃ ដោយការប្រកាស់ដំណឹងល្អនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរួចពីបាប និងសេចក្តីស្លាប់។
ចូរយើងដាក់គោលដៅថា យើងនឹងអញ្ជើញអ្នកដទៃឲ្យចូលរួម នៅក្នុងការរត់ប្រណាំងខាងវិញ្ញាណជាមួយយើង ដោយដឹងថា យើងនឹងបានទទួលរង្វាន់នៅទីបំផុត ដែលជាការប្រកបអស់កល្បជានិច្ចជាមួយព្រះ តាមព្រះបន្ទូលសន្យា។ មកុដដែលព្រះទ្រង់នឹងបំពាក់ឲ្យអ្នកដែលមានជ័យជម្នះ នឹងស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត។ យើងនឹងឈ្នះបានមកុដនោះ ដោយការរត់ប្រណាំងខាងវិញ្ញាណ ដោយចិត្តដែលចង់ឲ្យគេស្គាល់ទ្រង់…
ក្រុមការងារនៅតាមផ្លូវ
មានពេលមួយ មន្ត្រីសុខាភិបាលរបស់ទីក្រុងសាន់ហ្វ្រាន់ស៊ីស្កូ បានផ្តល់ការព្យាបាលដោយឥតគិតថ្លៃ ដល់ជនអនាថា ដែលកំពុងញៀនថ្នាំ។ កម្មវិធីនេះបានចាប់ផ្តើម ដើម្បីឆ្លើយតប ចំពោះកំណើននៃជនអនាថាដែលបានចាក់ថ្នាំញៀន។ តាមធម្មតា វេជ្ជបណ្ឌិតរង់ចាំអ្នកជម្ងឺមកគ្លីនិក ដើម្បីទទួលការព្យាបាល។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគេនាំការព្យាបាល ទៅរកអ្នកជម្ងឺ នោះអ្នកជម្ងឺមិនចាំបាច់ត្រូវជម្នះការលំបាកនៅក្នុងការធ្វើដំណើរ ឬមិនពិបាកភ្លេចការណាត់ជួបឡើយ។
មន្រ្តីសុខាភិបាល ដែលបានស្ម័គ្រចិត្តទៅរកមនុស្សដែលត្រូវការការព្យាបាលយ៉ាងដូចនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវយាងមករកយើង នៅពេលដែលយើងត្រូវការជំនួយពីទ្រង់។ កាលព្រះយេស៊ូវកំពុងបំពេញព្រះរាជកិច្ចទ្រង់នៅលើផែនដី ទ្រង់បានស្វែងរកមនុស្ស ដែលអ្នកដឹកនាំសាសនាបានរើសអើង។ ពួកគេបានរិះគន់ទ្រង់ថា ទ្រង់បានសោយអាហារជាមួយមនុស្សមានបាប និងអ្នកយកពន្ធ(ខ.១៦)។ ពេលគេសួរទ្រង់ថា ហេតុអ្វីទ្រង់ធ្វើដូចនេះ ទ្រង់ក៏បានឆ្លើយថា “ពួកអ្នកដែលជាសុខសប្បាយ គេមិនត្រូវការនឹងគ្រូពេទ្យទេ គឺជាមនុស្សដែលមានជំងឺវិញទេតើ”(ខ.១៧) ។ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលទៀតថា ទ្រង់មិនបានមក ដើម្បីហៅមនុស្សសុចរិតទេ គឺមកហៅតែមនុស្សមានបាប ឲ្យមានការប្រកបទាក់ទងជាមួយទ្រង់។
ពេលដែលយើងដឹងថា យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែ “ឈឺ” ហើយត្រូវការគ្រូពេទ្យ(រ៉ូម ៣:១០) នោះយើងអាចសរសើរ និងអរព្រះគុណព្រះយេស៊ូវ សម្រាប់ការដែលទ្រង់បានសព្វព្រះទ័យនឹងបរិភោគអាហារជាមួយ “មនុស្សមានបាប និងអ្នកយកពន្ធ” ដូចយើងរាល់គ្នា។ បន្ទាប់ពីយើងបានទទួលការសង្រ្គោះពីទ្រង់ហើយ ទ្រង់បានចាត់យើងឲ្យចេញទៅធ្វើការជាក្រុមនៅតាមដងផ្លូវទំាងឡាយ ដើម្បីនាំព្រះរាជសារនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ទ្រង់ ទៅរកអ្នកដែលត្រូវការជំនួយពីទ្រង់។—KIRSTEN HOLMBERG
តើសេចក្តីពិតមានរស់ជាតិផ្អែម ឬល្វីង?
កាលពីមុន ខ្ញុំមានស្នាមពណ៌ខ្មៅ នៅលើច្រមុះរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏បានទៅជួបគ្រូពេទ្យ។ គេក៏បានយកបំណែកជាលិការបស់ស្នាមពណ៌ខ្មៅនោះ ទៅវិភាគ ហើយប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក លទ្ធផលនៃការពិនិត្យក៏បានបង្ហាញថា ខ្ញុំមានជំងឺមហារីកស្បែក។ វាជាដំណឹងដែលខ្ញុំមិនចងឮ។ ទោះគេអាចព្យាបាលមហារីកនោះ ដោយការវះកាត់ ហើយវាមិនបានគំរាមកំហែងជីវិតខ្ញុំក្តី ក៏ខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ថា វាប្រៀបដូចជាគ្រាប់ថ្នាំដ៏ល្វីងដែលខ្ញុំត្រូវតែលេប។
ព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់លោកអេសេគាល ឲ្យធ្វើកិច្ចការមួយ ដែលពិបាកដូចការលេបគ្រាប់ថ្នាំដ៏ល្វីង។ ទ្រង់បានឲ្យគាត់លេបក្រាំងមួយ ដែលមានកត់ទុកសុទ្ធតែពាក្យទំនួញ ពាក្យសោកសៅ និងសេចក្តីវេទនា(អេសេគាល ២:១០ ៣:១-២)។ គាត់ត្រូវលេបវាចូលទៅក្នុងពោះ ហើយថ្លែងពាក្យដែលមានក្នុងក្រាំងនោះ ដល់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដែលព្រះទ្រង់បានចាត់ទុកពួកគេជា “ពួកមនុស្សដែលរឹងចចេស និងមានចិត្តខែង”(២:៤)។ គេប្រហែលជាគិតថា ក្រាំងដែលមានកត់ទុកពាក្យសម្រាប់កែតម្រង់ មានរស់ជាតិដូចថ្នាំល្វីងដែរ។ តែលោកអេសេគាលបានពិពណ៌នាថា វាមានរស់ជាតិផ្អែមដូចទឹកឃ្មំ នៅក្នុងមាត់របស់គាត់(៣:៣)។
លោកអេសេគាលបានស្គាល់រស់ជាតិ នៃការកែតម្រង់របស់ព្រះ។ គាត់មិនបានគិតថា ពាក្យស្តីបន្ទោសរបស់ទ្រង់ មានរស់ជាតិល្វីងជូរចត់ ដែលគួរឲ្យជៀសវាងនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា អ្វីក៏ដោយដែលល្អសម្រាប់វិញ្ញាណមនុស្ស គឺមាន “រស់ជាតិផ្អែម”។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រៀនប្រដៅ និងការតម្រង់យើង ដោយសេចក្តីសប្បុរស និងក្តីស្រឡាញ់ ដោយជួយយើងឲ្យរស់នៅ តាមរបៀបដែលថ្វាយព្រះកិត្តិនាម និងគាប់ព្រះទ័យទ្រង់។
សេចក្តីពិតខ្លះ មានរស់ជាតិដូចថ្នាំដែលល្វីង ដែលពិបាកនឹងលេបចូល តែសេចក្តីពិតខ្លះទៀត មានរស់ជាតិផ្អែម។ បើយើងចាំថា…
ខ្សែបន្ទាត់ពណ៌ខៀវ
នៅកន្លែងប្រកួតជិះស្គីតាមជម្រាលភ្នំ ច្រើនតែមានគំនូសបន្ទាត់ពណ៌ខៀវ ដែលគេបានគូសចំណាំពីលើផ្ទៃព្រឹលពណ៌ស ដោយបាញ់ថ្នាំពណ៌ខៀវពីលើ។ ខ្សែបន្ទាត់កោងៗទាំងនោះអាចជារូបភាពដែលរំខានទស្សនិកជន ប៉ុន្តែ វាពិតជាមានសារៈសំខាន់យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះជោគជ័យ និងសុវត្ថិភាពរបស់កីឡាករដែលកំពុងប្រកួត។ ពណ៌នោះបានជួយនាំផ្លូវអ្នកប្រកួត ឲ្យទៅតាមផ្លូវ ដែលឆាប់ចុះទៅដល់ជើងភ្នំ។ ម្យ៉ាងទៀត ពណ៌នោះក៏លេចឡើងច្បាស់ល្អ នៅលើផ្ទៃព្រិលពណ៌សរ គឺមានសារៈសំខាន់ចំពោះសុវត្ថិភាពរបស់កីឡាករដែលកំពុងតែជិះស្គីបោះពួយចុះពីលើជម្រាលភ្នំ ក្នុងល្បឿនដ៏លឿន។
ស្តេចសាឡូម៉ូនបានប្រៀនប្រដៅបុត្ររបស់ទ្រង់ទាំងប៉ុន្មានឲ្យស្វែងរកប្រាជ្ញា ដោយសង្ឃឹមថា ប្រាជ្ញានឹងជួយពួកគេឲ្យមានសុវត្ថិភាព នៅផ្លូវប្រកួតនៃជីវិត។ ប្រាជ្ញាជួយនាំពួកគេ ធ្វើដំណើរតាមផ្លូវដ៏ទៀងត្រង់ ហើយជួយការពារមិនឲ្យពួកគេជំពប់ដួល(សុភាសិត ៤:១១-១២)។ ក្នុងនាមទ្រង់ជាបិតារបស់ពួកគេ ទ្រង់សង្ឃឹមថា ពួកគេបានអរសប្បាយនឹងជីវិតពេញបរិបូរ ដែលជៀសផុត ពីការខូចខាត ដែលកើតឡើងពីការរស់នៅ ដាច់ឆ្ងាយពីប្រាជ្ញារបស់ព្រះជាម្ចាស់។
ព្រះទ្រង់ជាព្រះវរបិតាដែលមានព្រះជន្មរស់នៃយើង ដែលបានប្រទានយើងនូវប្រាជ្ញាក្នុងព្រះគម្ពីរ សម្រាប់នាំផ្លូវយើង គឺដូចជាខ្សែបន្ទាត់ពណ៌ខៀវ នៅកន្លែងប្រណាំងស្គី។ ទ្រង់ឲ្យយើងមានសេរីភាព នៅក្នុងការធ្វើដំណើរក្នុងជីវិត ហើយប្រាជ្ញាក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលទ្រង់ប្រទាន សម្រាប់ដឹកនាំផ្លូវយើង គឺជាជីវិតដល់អស់អ្នកណាដែលស្វែងរក(ខ.២២)។ ពេលណាយើងងាកចេញពីការអាក្រក់ ហើយដើរជាមួយទ្រង់ ផ្លូវរបស់យើងនឹងបានភ្លឺឡើង ដោយសេចក្តីសុចរិតរបស់ទ្រង់ ដោយជួយទប់ជើងយើង មិនឲ្យជំពប់ដួល ហើយដឹកនាំយើង ឆ្ពោះទៅមុខ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ(ខ.១២,១៨)។—KIRSTEN HOLMBERG
តើទីបន្ទាល់របស់អ្នកមានអំណាចឬទេ?
កាលពីដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩០០ ក្រុមហ៊ុនរថយន្តភែខាដ ម៉ូតូ បានបង្កើតពាក្យស្លោកមួយ ដើម្បីទាក់ទាញអតិថិជន។ ពាក្យស្លោកនោះបានប្រាប់អតិថិជន ឲ្យសួរអ្នកដែលបានទិញរថយន្តរបស់ក្រុមហ៊ុននេះ។ ពាក្យស្លោកនេះបានក្លាយជាពាក្យដ៏មានអំណាច ដែលបានរួមចំណែកនៅក្នុងការកសាងកេរ្តិ៍ឈ្មោះ ឲ្យក្រុមហ៊ុនរថយន្តមួយនេះ ដែលបានផលិតរថយន្តប្រណិតឈានមុខគេ ក្នុងសម័យនោះ។ ក្រុមហ៊ុនរថយន្តភែខាដ ហាក់ដូចជាយល់ថា ទីបន្ទាល់របស់អ្នកដែលមានបទពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់ មានឥទ្ធិពលមកលើអ្នកស្តាប់ទីបន្ទាល់របស់គាត់។ បានសេចក្តីថា ពេលដែលមិត្តភក្តិរបស់អ្នកពេញចិត្តនឹងផលិតផលណាមួយ ពាក្យសរសើរដែលគាត់មានសម្រាប់ផលិតផលនោះ គឺជាពាក្យដែលអាចមានឥទ្ធិពលមកលើយើង។
ការចែកចាយប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ដែលយើងមានជាមួយនឹងសេចក្តីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏មានឥទ្ធិពលមកលើអ្នកស្តាប់របស់យើងផងដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យប្រកាសអំពីការដឹងគុណ និងក្តីអំណររបស់យើង ឲ្យអ្នកដទៃបានដឹងផងដែរ(ទំនុកដំកើង ៦៦:១)។ ជាក់ស្តែង អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង មានចិត្តឆេះឆួល នៅក្នុងការចែករំលែក ក្នុងបទចម្រៀងរបស់គាត់ ដែលនិយាយអំពីការអត់ទោសបាប ដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានមកគាត់ ពេលដែលគាត់បានងាកបែរចេញពីអំពើបាប(ខ.១៨-២០)។
ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការដ៏អស្ចារ្យជាច្រើន នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តមនុស្សជាតិ ដែលមានដូចជា ការញែកសមុទ្រក្រហម ឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលដើរកាត់ជាដើម(ខ.៦)។ ទ្រង់ក៏បានធ្វើការអស្ចារ្យ ក្នុងជីវិតយើងផ្ទាល់ៗខ្លួនផងដែរ ដោយទ្រង់បានប្រទានយើង នូវក្តីសង្ឃឹម ក្នុងពេលដែលមានការឈឺចាប់ និងប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដើម្បីជួយយើងឲ្យយល់ព្រះបន្ទូលទ្រង់ ហើយបំពេញតម្រូវការរបស់យើង ជារៀងរាល់ថ្ងៃជាដើម។ ពេលដែលយើងចែកចាយ ឲ្យអ្នកដទៃបានដឹង អំពីការអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើក្នុងជីវិតយើង គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែប្រាប់គេ អំពីអ្វីដែលមានតម្លៃលើសវត្ថុដែលយើងបានទិញ និយាយរួម យើងកំពុងតែទទួលស្គាល់សេចក្តីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក…
ភ្នែកនៅក្រោយក្បាល
កាលនៅតូចខ្ញុំជាក្មេងរពឹស ដូចក្មេងដទៃទៀត ហើយក៏បានព្យាយាមលាក់បាំងអាកប្បកិរិយ៉ាដ៏អាក្រក់របស់ខ្ញុំ ដើម្បីកុំឲ្យមានរឿង។ តែតាមធម្មតា ម្តាយរបស់ខ្ញុំក៏បានដឹងអំពីកំហុសរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំនៅចាំថា ខ្ញុំមានការស្ញើចសរសើរចំពោះគាត់ ដែលឆាប់រកឃើញកំហុសរបស់ខ្ញុំ។ ពេលខ្ញុំសួរគាត់ថា គាត់បានដឹងដោយរបៀបណា គាត់តែងតែឆ្លើយថា គាត់មានភ្នែកមួយគូរទៀត នៅក្រោយក្បាលរបស់គាត់។ ជាការពិតណាស់ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំខំរកមើលភ្នែកមួយគូរនោះ ពេលណាគាត់បែរខ្នងមកខ្ញុំ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើភ្នែកទំាងនោះចេះបំបាំងខ្លួន ឬគ្រាន់តែបង្កប់ពីក្រោមសក់របស់គាត់? ពេលខ្ញុំធំឡើង ខ្ញុំក៏ឈប់រកមើលភ្នែករបស់គាត់ទៀត ហើយក៏បានដឹងថា គាត់មិនមានភ្នែកនៅខាងក្រោយក្បាលគាត់ទេ។ តាមពិត ការដែលគាត់តាមដានកូនៗរបស់គាត់ គឺជាភស្តុតាងបង្ហាញថា គាត់យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកូនរបស់គាត់ ដោយក្តីស្រឡាញ់។
ខ្ញុំក៏មានការដឹងគុណចំពោះគាត់ ដែលបានចិញ្ចឹមបីបាច់ខ្ញុំ ដោយក្តីស្រឡាញ់(ទោះពេលខ្លះ ខ្ញុំមានការខកចិត្ត ដែលមិនអាចរួចខ្លួន ពីកំហុសរបស់ខ្ញុំ)។ ខ្ញុំកាន់តែមានការដឹងគុណចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដែលទ្រង់បានទតឃើញមនុស្សទាំងអស់ ពេលដែលទ្រង់មើលមកយើង ពីស្ថានសួគ៌(ទំនុកដំកើង ៣៣:១៣)។ ទ្រង់បានទតឃើញ លើសពីអ្វីដែលយើងធ្វើ គឺទ្រង់ទតឃើញទុក្ខព្រួយ ក្តីអំណរ និង
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលយើងមានចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។
ព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញចរិយាសម្បត្តិពិតប្រាកដរបស់យើង ហើយតែងតែជ្រាបថា យើងពិតជាត្រូវការអ្វី។ ទ្រង់ទតឃើញគ្មានកន្លែងចន្លោះ ហើយថែមទាំងទតឃើញអ្វីដែលមានក្នុងចិត្តយើងផងដែរ។ ព្រះអង្គថែរក្សាអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះអង្គ ហើយដាក់ក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេ នៅក្នុងព្រះអង្គ(ខ.១៨)។ ព្រះអង្គជាព្រះបិតាដែលតែងតែយកព្រះទ័យទុកដាក់ និងស្រឡាញ់យើងជានិច្ច។—KIRSTEN HOLMBERG